De Pleiaden-sterrenhoop, vaak de Zeven Zusters genoemd vanwege de zeven meest prominente sterren die met het blote oog zichtbaar zijn, is veel groter en complexer dan eerder werd gedacht. Astronomen die gebruik maken van NASA’s TESS-ruimtevaartuig en Gaia van de European Space Agency hebben ongeveer twintig keer meer sterren ontdekt binnen deze iconische groepering, wat een dieper inzicht in de stervorming benadrukt en lang gekoesterde percepties van dit hemelse monument uitdaagt.
Deze belangrijke ontdekking komt voort uit een nieuwe aanpak: het analyseren van de rotatiesnelheden van bekende sterren in het Pleiadengebied. Onder leiding van Andrew Boyle, een afgestudeerde student aan UNC-Chapel Hill, gebruikte het onderzoeksteam gegevens van Gaia en TESS om deze rotaties te meten. Jonge sterren draaien sneller dan hun oudere tegenhangers en fungeren als kosmische ‘klokken’ voor astronomen. Door deze rotatiesnelheden in kaart te brengen, kunnen onderzoekers familiale verbindingen identificeren tussen sterren die sinds hun geboorte in dezelfde nevel uit elkaar zijn gedreven.
Een verborgen sterrenfamilie ontdekken
Deze methode onthulde duizenden voorheen niet-opgemerkte leden van de Pleiaden-familie, verspreid over een groter gebied dan aanvankelijk werd herkend. De bevinding verandert fundamenteel ons begrip van dit bekende cluster, waardoor het meer een uitgestrekte sterrengemeenschap is dan een hechte groep van zeven. Andrew Mann, hoogleraar natuurkunde en astronomie aan de UNC-Chapel Hill en lid van het onderzoeksteam, legt uit: “We realiseren ons dat veel sterren nabij de zon deel uitmaken van enorme uitgebreide stellaire families met complexe structuren.”
De implicaties reiken verder dan alleen het herzien van het aantal sterren.
Een nieuwe lens op stervorming
Deze techniek belooft ons begrip van stervorming en galactische evolutie opnieuw vorm te geven. Door deze roterende ‘stambomen’ te traceren, kunnen wetenschappers de geboorteplaatsen van sterren lokaliseren en onschatbare inzichten verkrijgen in hoe clusters zoals de Pleiaden uit gigantische moleculaire wolken samenvloeiden. Bovendien zou deze methode zelfs kunnen helpen de familieoorsprong van onze eigen zon te achterhalen, en cruciale aanwijzingen opleveren over de vorming van het zonnestelsel en het Melkwegstelsel zelf.
‘Door te meten hoe sterren draaien, kunnen we stellaire groepen identificeren die te verspreid zijn om met traditionele methoden te detecteren – wat een nieuw venster opent naar de verborgen architectuur van onze Melkweg’, besluit Boyle.
De uitgebreide omvang van de Pleiadencluster onderstreept de dynamische aard van sterrenstelsels en de uitgestrektheid van onze galactische omgeving. Wat ooit werd gezien als een eenvoudige groep van zeven heldere sterren, is een bewijs geworden van het ingewikkelde tapijtwerk van sterrelaties dat door de ruimte is geweven.
