Nieuw onderzoek suggereert dat enkele van de kleinste ijzige manen in het buitenste zonnestelsel ondergrondse oceanen kunnen bevatten die… koken. Ondanks deze extreme omstandigheden geloven wetenschappers dat leven mogelijk nog steeds kan overleven in deze verborgen wateromgevingen.
De verborgen oceanen van ijzige manen
Jarenlang zijn er aanwijzingen dat verschillende ijzige manen, zoals de Enceladus van Saturnus, niet volledig bevroren zijn. In plaats daarvan bezitten ze waarschijnlijk vloeibare oceanen ingeklemd tussen hun ijzige schelpen en rotsachtige kernen. Dit is belangrijk omdat overal op aarde leven een weg vindt. Het vooruitzicht van deze ondergrondse oceanen maakt ze tot voornaamste kandidaten in de zoektocht naar buitenaards leven.
Dunner wordend ijs, stijgende temperaturen
Geofysicus Maxwell Rudolph leidde een onderzoek waarin werd onderzocht hoe veranderingen in de dikte van ijzige schelpen de druk op deze verborgen oceanen beïnvloeden. Het team ontdekte dat naarmate het ijs van de bodem van deze manen smelt, de druk op de oceanen eronder afneemt.
Op kleinere manen – zoals Mimas, Enceladus en Miranda – zou deze drukval een ‘drievoudig punt’ kunnen bereiken. Hier kunnen ijs, vloeibaar water en waterdamp tegelijkertijd naast elkaar bestaan. Het resultaat? Lagen van de oceaan die zich het dichtst bij de ijzige schaal bevinden, kunnen koken.
Dit is echter niet het koken op hoge temperatuur dat bekend is uit keukens. Het is een proces bij lage temperaturen dat plaatsvindt rond het vriespunt (0°C / 32°F), wat betekent dat het potentiële leven onder de kokende laag waarschijnlijk onaangetast blijft.
Grotere manen breken in plaats daarvan
Grotere ijzige manen (meer dan 600 kilometer breed), zoals Titania van Uranus, gedragen zich anders. In plaats van het tripelpunt te bereiken, barsten hun ijzige granaten onder de verminderde druk. De studie suggereert dat de gerimpelde geologie van Titania een bewijs kan zijn van het dunner worden van de ijsschalen in het verleden, gevolgd door opnieuw bevriezen.
Gevolgen voor buitenaards leven
Door het kookproces kunnen clathraten ontstaan: ijzige structuren die gasmoleculen vasthouden. Onderzoekers zijn van plan dit fenomeen verder te onderzoeken om te begrijpen hoe vrijgekomen gassen interageren met het oppervlak en welke geologische kenmerken het gevolg kunnen zijn.
De ontdekking elimineert de mogelijkheid van leven niet; het voegt slechts nog een complexe factor toe waarmee rekening moet worden gehouden bij de zoektocht naar bewoonbare omgevingen buiten de aarde. De aanwezigheid van kokende oceanen, hoewel ongebruikelijk, sluit niet noodzakelijkerwijs leven uit als de omstandigheden onder de kookzone stabiel genoeg blijven.
